دوازدهم آبان ماه سال جاری، دانشگاه کابل، هدف حمله تروریستیای قرار گرفت که طی آن ۲۲ نفر کشته و بیش از ۲۰ نفر دیگر نیز مجروح شدند. گروه داعش، مسئولیت این حمله تروریستی را به عهده گرفت و اما اکنون بعد از گذشت پنج روز، دانشجویان به پوهنتون کابل بازگشتهاند تا پیام ایستادگی خود را نه تنها به مسئولان این حمله وحشیانه و مرگبار برسانند، که مجدداً نشان دهند که از پای نخواهند نشست و سنگر دانش را به سوی بهروزی و پیشرفت حفظ خواهند کرد. اگرچه این حمله، دانشگاه، دانشجویان و علماندوزی را هدف قرار داده بود، اما زنستیزی و خشونت جنسی و جنسیتی حکومت اسلامی داعش، در کارنامه تمام این سالهایش، بیش از هر جنایت دیگری در کشورهایی که پای این گروه بدان باز شده، گزنده و دردناک بوده است. جنایاتی که هیچگاه نه تنها از یاد بشریت نخواهد رفت، بلکه به وضوح و به کرات، کنشگران فمینیست دغدغهمند را گرد هم آورده است تا باز هم تأکید کنند که تا هنگامی که تبعیض جنسیتی و زنستیزی هست و خشونت جنسی، ابزار جنگی است، ترور، تروریسم، قدرتطلبی و تمامیتخواهی نیز وجود خواهد داشت.
در همین راستا، ۱۷۵ کنشگر حقوق زنان ایران، پیام تسلیت و همدلی خود را به دانشگاه کابل و جامعه افغانستان رساندند؛ پیامی به مردم افغانستان و از جمله خواهرانشان در این کشور که همواره آماج حملات تروریستی به تن و روانشان بودهاند. در این پیام، آمده است:
«صورتهای به خاک غلتیده، رؤیاهای گمشده و نگاههای خاموش زنان و مردان جوان افغانستان، در تصاویر سرخ منتشر شده از دانشگاه کابل، دلهای همگیمان را به نهایت به درد آورده است. دردی به وسعت نگاههایی که پیش از به خون نشستن، به آیندهای چشم دوخته بودند که نه از آنِ یک تن، که از آن نسلی میتوانست باشد. از آنِ نسلهایی که از دل خاک و خون و شیون و ظلم، قدم نهاده بودند به روزهای دانشگاه و کتاب و تحقیق و درس تا ستون بزنند به سقف میهنشان و آیندهای بنا کنند، روشنتر از دیروز، برای مردمانی که سنگینی دههها رنج و تبعیض، دلهایشان را به درد آورده است. جانهای عزیز مادرها و پدرهایی که جوانهایشان را به امید تعلیم و سازندگی روانهی دانشگاه کرده بودند، و اما کدورت کین و استثمار و افراطگرایی و فریب «صلح» میان دولتها و تشنگان به خون باز هم مجال وصال نداد و ما نیز در جای جای این کرهی خاکی و یا در این سوی مرزهای افغانستان، در ایران، در غم جوانان همسایه، شبانهروزی است که به سوگ نشستهایم.
ما، کنشگران حقوق زنان ایرانی، این واژگان نه چندان توانمند در وصف حزنمان را که حاوی پیام دلداری و تسلیت و همدلی با بازماندگان دانشجویان از دست رفتهی کشور افغانستان و تمام آنهایی است که در این کشور به عزا نشستهاند، با اندوهی وصفناپذیر به قلم میآوریم تا شاید مرهمی باشد بر زخم عمیقی که در دوازدهمین روز ماه عقرب سال ۱۳۹۹، بر تن دانشگاه کابل و مردم افغانستان نشست. به خون نشستن دانشگاه، کوی آموختن و آموزش و جستار و خلق آتیه، نه تجربهی دیروز افغانستان، که تجربهای به دفعات در کشورهای ماست، چرا که افراطگرایی و سلطهجویی و تمامیتخواهی، زبان دانش را نفهمیده و هیچگاه هم نخواهد فهمید. دانشگاهی که نه تنها میتواند مأمنی و بستری برای خلق جنبشهای رهاییبخش باشد، که دریچهای است به سوی آمال و آرزوهای یک خلق. و بیش و پیش از همه، آماج و انگیزههای زنانی که دههها گوش و چشم و دهانشان را با خاک و خون پر کردند؛ با سنگِ سنگسار و با سنگریزهی انفجار. زنانی که به درازای تاریخ، تن و نفسشان به انقیادِ استیلای فرمانروایان زنستیز در آمده است. فرمانروایانی که از درون مرزهای افغانستان، آرمانهای زنان را گردن زدهاند، و از بیرون مرزهای آن، به نامشان، لشگرکشیهایشان را توجیه کردهاند.
ما کنشگران زنان ایرانی اما باور داریم که افغانستان، این تاریکی را به سپیدهی روزهایی خواهند رساند که ملتی دست ترور، استثمار و دخالت را از آن کوتاه کرده باشند و در کنار مردم افغانستان، و به احترام مقاومت و ایستادگیشان، خواهیم ایستاد و مراتب عمیق همدردی و افسوسمان را از این ترور وحشیانه و خونبار اعلام میکنیم. باشد تا روزی دانشگاه، پناهگاهی امن باشد برای تمام علمجویان و علمورزان و آنهایی که رؤیای سازندگی کشورشان را در سر دارند.»
اسامی امضاءکننده این بیانیه:
آتنا کامل، آذین رضاییان، آسیه امینی، آصف رضایی، آصفه کامرانى، آمنه شیرافکن، آمنه کبریایی، آیدا ابروفراخ، آیدا جودکی، آیدا سعادت، آیدا مجتهدی. احترام شادفر، احمد زاهدی لنگرودی، ادریس اریب، اعظم صفایی، افسانه سالاری، اکرم احقاقی، اکرم مصباح، الهام صالحی، الهه محمدی، امیر جواهری لنگرودی، امیر ممبینی، بشارت اشراقی، بنفشه جمالی، بهزاد
امامی، بهناز فرمانبر، پروانه قاسمیان، پروین ملک، پروین شهبازی، پروین ضرابی، پروین فهیمی، پریسا کاکایی، توران همتی، تورج ابوذرخانی، جلوه جواهری، جمیله پلوشه، حسن عرب زاده حجازی، حسنیه نجفی، حفیظ (( روند ))، خاطره کریمیان، خسرو باقری، رابحه جلیلی، راحله طارانی، رقیه دانشگری، رها عسکریزاده، روناک پاک طینت، رویا اسلامی، رویا صحرایی، زارا امجدیان، زهرا کاویان، زهرا کهرام، زهره ارزنی، زهره صادقی، زهره معینی، زیبا میرحسینی، ژاله فولادپور، ژیلا بنی یعقوب، ژیلا داورپناه، سارا ارشدی، سارا شریفی، سارا فرحزادی، ساناز محسنپور، سپیده جدیری، سحر سجادی، سعیده طاهری، سعیده ابطحی، سمانه سوادی، سمانه معظم، سمیه رستم پور، سمیه رشیدی، سمیه فرید، سهیلا گلشاهی، سوسن طهماسبی، سوما نگهداری نیا، سیاوش راجی، سیده شرمین جعفری، سیما احسان خواه، سیما سعیدی، سیما شاخساری، سیمین فروهر، سیمین کاظمی، سیمین مرعشی، شاداب علی بلندی، شهربانو قادرنیا، شهرزاد قربای، شهریار کریمان، شهلا آمو، شهلا فروزانفر، شهلا معظمى، شهین عرفانی، شیرین کریمی، شیما صدرا، شیوا نظرآهاری، صبا زوارهای، صبری نجفی، عارف آژیر، عالیه اقدام دوست، عصمت صوفیه، علی مختاری، علیمحمد یزدانی، غنچه قوامی، فائزه فاضلی، فاران فنائیان، فاطمه رضایی، فاطمه شاه نظری، فاطمه قنبرپور، فاطمه گوارایی، فتانه عبدالحسینی، فرانک فرید، فرح کمانگر، فرخنده جعفری، فرزانه جلالی، فرزانه راجی، فرشته طوسی، فریبا مخبر، فریبا یگانه، فهیمه بهبودی، فیروزه فیروز، فیروزه مهاجر، قمر سخا، کاوه کرمانشاهی، کیمیا مهدیپور، گلبرگ باشی، گلیتا حسین پور اصفهانی، لقا صادقی، لی لی الیکایی، لیلا نظری. مازیار طاطائی، مانا پارسا، ماهرخ یوسفزای، محبوبه حسین زاده، محبوبه یوسفزای، محترم حبیبی، محمدکریم آسایش، مریم رحمانی، مریم مجد، مریم زندی، مریم میرزایی، منصوره شجاعی، منیژه شکوهی تبریزی، منیژه موذن، مهتا معلم، مهتاب محبوب، مهتاب محمودی، مهدیس صادقی پویا، مهرداد نقشینه، مهرنوش اعتمادی، مهشید فتاحی، مهناز قزللو، مهندس فضل احمد طغیان، مهین فهیمی، مولود حاجیزاده، میترا محمودی، میترا نجاتی، میرا قربانی فر، مینا عزیزی، مینو حیدری کایدان، نازلی فرخی، ناهید میرحاج، ناهید توسلی، ناهید جعفری، ناهید فکوهی، ناهید مطیع، نجیبه سیر، نسیم سلطانبیگی، نظیفا احمدالجامی، نفیسه موسوی، نگین باقری، نوش آفرین عزیزی، نوشین کشاورزنیا، نیلوفر حامدی، نیلوفر گلکار، ویدا محمدی، و یاسمن خالقیان.